معنای
لغوی سقوط، زوال است. در اصطلاح حقوقی نیز به معنی زوال به کار برده شده
است، و مراد از آن، زوال تعهداتی است که بر عهده شخص است. در تعهد یک
رابطه حقوقی ایجاد می‌شود و در سقوط تعهدات آن رابطه زایل و گسیخته
می‌شود. رابطه حقوقی که به اسباب متعدد و با منابع مختلف برای اشخاص ایجاد
می‌شود برای از بین رفتن و زوال قطعی آن به طوری که در خصوص آن تعهد، دیگر
الزامی برای متعهد نباشد عوامل مختلفی است که، در سقوط تعهدات بیان شده
است. مهمترین عامل سقوط تعهد را وفای به عهد می‌دانند که با ایفاء تعهد آن
رابطه حقوقی زایل نمی‌شود. وفای تعهد وسیله متعارف برای اجرای تعهد است.
تعهدی که ایجاد شده با ایفاء آن پایان می‌پذیرد[1].
پایان تعهد غیر از زوال تعهد است. اقاله که به عنوان وسیله سقوط تعهد در
ماده 246 قانون مدنی ذکر شده با معنای زوال تعهد فرق دارد و یا تهاتر،
تبدیل تعهد و حتی مالکیت ما فی الذمه چهره دیگری از اجرای تعهد است و با
مفهوم سقوط تعهدات مطابقت ندارد. اگر چه در انحلال قرارداد در نهایت تعهد
ساقط می‌شود ولی با سقوط آن تفاوت دارد. در انحلال قرارداد، عقد و قرارداد
از بین می‌رود که به تبع آن تعهد هم ساقط می‌شود. درسقوط تعهد، تعهد از
بین می‌رود ولی اصل عقد و قرارداد به قوت خود باقی می­ماند.